Kannski er það bara febrúar-skammdegið sem er að gera út af við mig. Ég hef allavega fundið fyrir leiða þegar ég gerist svo djarfur að horfa á fréttirnar. Alltaf þessi sömu smetti á þessu gamla þreytta stjórnmálagengi. Gamalkunnugir kjammar að röfla um gamalkunnug efni -- alltaf sama helvítis röflið og leiðindin. Allt á sömu bækurnar lagt, aldrei brugðið út af þeirri trú á pólitískan sannleika sem þetta fólk er búið að koma sér upp. Aldrei spurt spurninga sem skipta máli, heldur endalaust tönglast á smámálum sem enginn nennir að pæla í eftir viku. Endalaust verið að tuða um ekki neitt en samt reynt að æsa þjóðina upp í einhvern ham. Fyrst áttu allir að hafa skoðun á réttindamálum öryrkja og hæstarétti. Nú á maður að mynda sér skoðun um flugvöll eða hvort Júróvisjón megi vera á ensku. Æi, fokk itt.

Menntaskólinn Ísland
Mér finnst stundum eins og ég sé ennþá í menntaskóla. Þar fór allt leiðinlegasta liðið í félagsstörf og bauð sig fram til formanns eða í allskonar nefndir og ráð. Almennilegt fólk með heilbrigð áhugamál hafði nóg annað að gera en að standa í þessu félagsmálabulli. Eintómum ösnum með lélega sjálfsmynd datt í hug að reyna að gerast formenn skólafélagsins.
Svo var klínt upp á mann kosningum ár eftir ár. Leiðindapúkarnir í framboði komu í stofurnar og röfluðu eintóm leiðindi og bulluðu eitthvað sem fór inn um eitt og beint út um annað. Ég man lítið eftir þessu kosningastússi nema helst árið sem fatlaði strákurinn bauð sig fram á móti sæta stráknum. Sá fatlaði var allur geiflaður í framan og staulaðist um með lappirnar í kross. Sá sæti var svona alveg eins og sætu strákarnir í amerískum unglingamyndum. Ég man eftir stelpunum sem ég var með í bekk að velta þessu heimspekivandamáli fyrir sér: "Sá fatlaði á náttúrlega að vinna siðferðilega séð -- hann yrði svo glaður og svona -- en við getum samt ekki verið þekkt fyrir að láta svona stórfatlaðann mann vera andlit skólans út á við."
Svona pældu stelpurnar í frímínútum en sá sæti rúllaði kosningunum auðvitað upp og var fastur liður í myndasyrpu skólablaðsins: Gummi formaður heldur ræðu, Gummi borðar snúð í frímínútum, Gummi formaður í sleik við Siggu sport á skólaballi.
Maður var ekki var við þessa formenn nema þessa fáu daga sem þeir voru að snapa sér atkvæði og svo í skólablaðinu. Maður fór í gegnum skólann án þess að leiðindapúkunum kæmi það mikið við eða höfðu eitthvað um það að segja.
Svo útskrifast maður og gengur í skóla lífsins, eins og það heitir. Þar er leiðindaliðið úr menntó orðið aðeins merkilegri formenn, er búið að vinna sig upp hjá einhverjum lummulegum stjórnmálaflokki út í bæ og er loksins komið í alvöru stjórnmál og farið að reyna að hlutast til um líf okkar. Það hefur ekki ennþá fundið sér heilbrigð áhugamál og hefur ákveðið að gerast stjórnmálamenn af því það er svo afskiptasamt og með lélega sjálfsmynd. Á sama hátt og þetta lið úr menntó kom manni ekki við, koma stjórnmálamenn manni ekki við. Maður útskrifast í gröfina og sólin rís á morgun án þess að þessir leiðindapúkar hafi eitthvað um það að segja.

Fólk vill ekki stífa fýlupoka
"Ég er að þessu af heilum hug fyrir þjóð mína," fullyrða stjórnmálamenn, en allir vita að þeir eru að þessu fyrir sjálfa sig og helstu vini. Enginn trúir því þessari fyllyrðingu nema kannski þegar Guðni Ágústsson segir hana. Hann er nefnilega svo álkulegur að honum hlýtur að vera alvara. Guðni er jafn álkulegur og venjulegt fólk. Fólk finnur því samhug með honum og hann mun ná langt. Guðna sem varaformann, já strax!
Guðni er gott dæmi um hressann stjórnmálamann sem þjóðin kann vel við. Stjórnmálamenn eru alltof oft of stífir, a.m.k. í sjónvarpinu. Þeir halda að þjóðin vilji að þeir séu stífir, að stífnin þýði trúverðugleiki og festa, en dæmin sína auðvitað annað. Þegar Ingibjörg féll í öngvit stífnaði Össur upp og varð stífari en allt sem stíft er -- og hann sem var alltaf svo hress. Daginn eftir vildi enginn þennan stífa karl lengur. Halldór Ásgrímsson er alltaf svaka stífur. Hann er á svipinn eins og hann sé með opið klóak fyrir framan sig og talar eins og hann sé að herma eftir loðfíl. Ég veit samt að Halldór getur verið hress. Á sunnudagskvöldið síðasta var hann að kaupa fjölskyldupakka á Kentucky Fried Chicken og geislaði af stuði í selskinnsjakkanum sínum, enda guðslifandi feginn að vera nýkominn úr hundleiðinlegum umræðuþætti í sjónvarpinu. Svona eiga bændur að vera, hugsaði ég, og var næstum búinn að skrá mig í Framsókn.
Öll dæmi sýna að fólk vill hressa stjórnmálamenn, ekki stífa fýlupoka. Bill Clinton var alltaf í stuði og svaka vinsæll, allir vildu Steingrím Hermannsson af því að hann var svo mannlegur og hress og vinsældir Steingríms Joð eru komnar til af því hann er frekar hress og að auki einstaklega gáfulegur, eins og allir menn með rauða hárkraga. Ef liðsmenn VG væru almennt hressari færi fylgið enn hærra hjá þeim. Það hrapar þegar Kolbrún og kerlingin sem vill hækka tóbakið skjótast fram og eru svo reiðar að maður verður lafhræddur; í hvert skipti sem dyrabjallan hringir dagana eftir að þær hafa fengið að tjá sig í sjónvarpinu býst maður annað hvort við Kollu að skamma mann fyrir að vera saurlífisseggur eða kerlingunni sem vill hækka tóbakið að banna manni að reykja.
Sjáið bara hvernig þetta er hjá Davíð: Hann er búinn að segja okkur fimm aura brandara í tuttugu ár og ennþá tístir í okkur. Það tístir a.m.k. í okkur á meðan hann fær ekki fýluköst og dregur flóttalegu vinina sína fram á leiksviðið til að styðja við bakið á sér í fýlunni. Þá hættir að tísta í flestum, margir verða hræddir og sumir fara að grenja, enda ekki að furða, þessi æsingur í þeim getur verið furðu geggjaður.

Stjórnmálabox í beinni
Stjórnmálafólk er stundum að kvarta yfir því að ungt fólk nenni ekki að pæla í stjórnmálum. Hvers vegna ætti ungt fólk að nenna því þegar nokkurn veginn allt annað í lífinu er skemmtilegra og áhugaverðara? Eru fyrirmyndirnar svona eftirsóknarverðar? Er það eftirsóknarvert hlutskipti að enda sem rauðþrútinn karl með risvandamál, hjartabilun á næsta leiti og forljótt bindi, eða sem fýld miðaldra kona með klunnalega skartgripi í Silfri Egils nöldrandi yfir einhverjum leiðindum? Ég er eiginlega alveg hættur að nenna að glápa á þetta hjá honum Agli, er löngu búin að sjá hvernig skemmtiatriðið endar og það endar alltaf eins. Til að slá fjölmargar flugur í einu höggi sting ég því upp á að olympískt box verði leyft og í stað þess að fólk röfli og rífist og enginn vinni og ekkert gerist, þá útkljái stjórnmálamenn og aðrir sín deilumál í boxhring í Silfri Egils. Þá gætu t.d. Davíð og Jón Ólafsson slegist eins og menn í stað þess að gera sig breiða sitt í hvoru horninu, Mörður gæti boxað við popparalandsliðið og Árni Johnsen og Helgi Hjörvar gætu tuskast út af þessum flugvelli. Brátt yrðu stjórnmál það heitasta hjá unga fólkinu og landinu væri borgið.

PS. Muna að vera hress.