Tengdaforeldrar mínir komu heim frá Vesturheimi á dögunum með þetta forláta og flúnkunýja eintak af tímaritinu Fólk (e. People). Í tímaritinu voru kynntir til sögunnar kynþokkafyllstu núlifandi karlmenn alheimsins. Mér til nokkurrar ánægju er niðurstaða Fólks sú að stjörnuleikarinn og hjartaknúsarinn George Clooney sé sá allra kynþokkafyllsti í heimi hér í dag.

Þetta er sérlega ánægjuleg staðreynd fyrir mig persónulega því George er heilum fjórum árum eldri en ég. Það er því ekki bara að hallærislegri ungmennadýrkuninni sé gefið á baukinn með þessu vali heldur er mér líka gefin smá von. Eftir fjögur ár, hver veit, kannski verð ég þá orðinn jafn kynþokkafullur og George Clooney. Fjögur ár eru langur tími og allt getur gerst ef ég einbeiti mér að því.

Menn tönnlast oft á því að aldur sé afstæður, að maður sé jafn gamall og maður vill og að aldur sé bara hugarástand. Þetta er hárrétt og það er haugur af dæmum sem styðja þetta. Samkvæmt manntalinu er alþingismaðurinn Birkir J. Jónsson til dæmis heilum 14 árum yngri en ég. Mér hefur samt alltaf fundist hann hljóta að vera miklu eldri. Þegar hann talar finnst mér hann alveg geta verið 65. Mér líður allavega eins og ég sé orðinn 65 þegar ég verð fyrir því óláni að heyra hann og flesta aðra alþingis-, embættis- og fjársýslumenn opna munninn.

Þegar ég var tuttugu og eins, sem er sá aldur sem oft er haldið fram að sé sá eftirsóknarverðasti, hugsaði ég stundum um sjálfan mig eftir tuttugu ár. Að þá hlyti ég að vera farinn að hlusta á klassík, spila golf og safna þjóðbúningadúkkum, eins og Þursarnir sungu. Ekkert af þessu hefur ræst, svo ég tel mig enn nokkuð ferskan.

Því er ég ekkert svo þjakaður af þeirri hörmulegu staðreynd að ég á 26 ár eftir í opinberan eftirlaunaaldur. Það er jafn langur tími og aftur á bak til ársins 1980. Ég held ég verði alveg jafn ungur í anda þá. Svo trúi ég bara ekki öðru en auglýsingarnar um fólkið sem hleypur út úr túristarútu og leikfimitíma af því fólkinu datt sísvona í hug að hætta að vinna séu byggðar á staðreyndum. Að skyldulífeyririnn og viðbótarlífeyrissparnaðurinn muni gera mig að lúxusgamalmenni lifandi lúxuslífi í lúxusheimi. Og það án framtíðarhryllingsins sem alltaf er verið að segja okkur frá.

Ég trúi því alveg jafn mikið og að eftir fjögur ár verði ég orðinn jafn kynþokkafullur og George Clooney.