Einu sinni á miðju fylliríi fékk vinur minn
hugmynd. Hann hafði reyndar verið að pæla í þessu
lengi en fékk snögglega vitrun: Strákar, sparkiði
í rassinn á mér! sagði hann æstur, beygði
sig niður og setti rassinn út í loftið. Hvað
meinarðu!? spurðum við hinir hissa.
Það er fátt betra en að vera í bata, útskýrði
vinurinn. Að vera frískur er bara eitthvað sem manni er
sama um og hugsar ekkert út í, en verði maður veikur
kann maður að meta heilsuna og fyllist lífslöngun og
gleði þegar manni fer að batna. Þess vegna vil ég
að þið sparkið í rassinn á mér.
Það er vont fyrst en svo fyllist ég lífshamingju
í réttu hlutfalli við það þegar verkurinn
hverfur.
Jæja þá, ókei, sögðum við og
spörkuðum í rassinn á honum. Svona voru nú
partíin einu sinni.
Mér datt þessi saga í hug nú þegar
hin hræðilega kreppa hefur varað í rúmlega
tvær vikur. Kannski er það bara Pollýanna sem talar,
en mér líður frábærlega undir hinum endalausa
hörmungarsöng og harmkvælum. Mér finnst þetta
satt að segja miklu skemmtilegri tíð en þegar það
skall á okkur daglega að Blablabanki hefði grætt þúsund
trilljónir fyrir hádegi og einhver trillinn hefði gert
eitthvað geðveikt við aurinn sinn.
Lamandi lífleysi, mannlaus torg og almennur doði eru helstu
einkenni íslensks mannlífs en nú er allavega smá
líf í tuskunum. Brjálaðir vörubílakallar
teppa hraðbrautir og óþekktir samverjar mála yfir
krot í miðbænum. Flestir eru sammála vörubílaköllunum
og hanga þolinmóðir í teppunni. Það er
búið að dúndra jafnt í rassgatið á
öllum og nú er bara að bíða eftir að verkurinn
líði smám saman úr afturendanum.
Í glimrandi góðæri liggja allir á andlegri
meltunni, vömbin vellandi úr fráhnepptum buxnastrengnum,
heilastarfsemin lömuð af súkkulaði. Úttroðinn
maður gerir ekkert nema blása úr nös og teygja sig
eftir enn einni sneið af tertunni. Stuðið býr hins vegar
í kreppunni. Svangur maður er til alls vís, neyðin
kennir naktri konu að spinna og allt það. Auðvitað
þarf að hafa kreppuna innan gæsalappa því
okkar svokallaða kreppa er bara sykurhúðað millibilsástand
og ekkert í ætt við alvöru harðindi. Já,
Pollýanna mín.
En allavega: Góðærið er diskó, kreppan
er pönk og í batanum felst hamingjan.