Frá því fyrsta nútímahljómsveit Íslands, Hljómar, kom fram, hafa metnaðafullar hljómsveitir átt í ást/haturssambandi við klakann. Hér er fæðingardeildin og heimavöllurinn, en Ísland er örmarkaður sem hljómsveitir klára á fyrsta æviskeiði sínu. Ekkert kálar góðri hljómsveit eins hratt og örugglega og að hanga hér í fámenninu spilandi endalaust fyrir sama fólkið. Því hafa popparar verið með meikið á bakvið eyrað frá fyrstu tíð. Hljómar breyttu sér í Thor’s hammer en urðu því miður ekki heimsfrægir. Þrátt fyrir stórglæsilega hljómsveitarbúninga gerðist ekkert hjá Change. Mezzoforte brutu ísinn með Garðveislunni en það var ekki fyrr en Björk og Sigur Rós ráku upp sitt hreinskilna gól að boltinn fór að rúlla. Ísland, sem einu sinni var ekkert í eyrum umheimsins, er nú þekkt sem uppspretta ótrúlegrar tónlistar.

Margir eru kallaðir en fáir útvaldir. Opinberir sjóðir hafa lokist upp og það er sem betur fer af sem áður var þegar til dæmis Sykurmolarnir þvældust á milli ráðuneyta án þess að fá krónu í styrk þegar þeim var boðið að hita upp fyrir U2. Í hverju einasta viðtali eru böndin spurð um Ísland; landið, veðrið, álfana. Hvernig hefur náttúran áhrif á tónlist ykkar, spyrja blaðamenn, og síðan: Hvernig stendur á öllum þessum fjölda frábærra hljómsveita frá svona litlu landi? Böndin stama eitthvað en hafa í raun ekkert svar, bara: ,,Svona er að vera Íslendingur, skill jú?”

Meikið er gengdarlaust hark og taumlaust rugl. Tíu tíma flugferð til að spila fyrir fimmtíu manns í horni þar sem pool-borðið á að vera í holu í Montréal. Þessir fimmtíu vilja miklu frekar spila pool en hlusta á náttúrubörnin rokka. Mánaðalangar túr um skítakamrapöbba, allir fúlir og svekktir í rútunni, timbraðir og þreyttir. Koma svo heim, reyna að láta þetta líta vel út í viðtölum og langar ekkert meira en að komast aftur á túr.

Iceland airwaves byrjaði í gær og stendur fram á mánudagsmorgun. Þetta er frábærasti tónmenningaratburður ársins, hin eina sanna uppskeruhátíð tónlistarbransans. Hér sameinast íslenska útrásin og innrás heitustu bandanna í iðandi hrærigrauti. Í tæplega viku breytist Reykjavík úr svefnbæ í alvöru stórborg með pökkuðum kofum, hljómsveitum að gera sitt besta í öllum hornum og sendiboðum meiksins sveimandi um með tékkheftið. Nú er gaman.