Gamli maðurinn sat á kaffihúsinu og sötraði biksvart kaffi með sykri og fylgdist með fólkinu streyma hjá. Þetta var það sem hann var vanur að gera er þau hjónin urðu ósátt, sem var farið að gerast það oft að starfsfólk kaffihússins var farið að þekkja hann með nafni.
-"Kaffið þitt hlýtur að vera orðið of kalt, herra Lárus." sagði silkimjúk rödd eftirlætis þernunnar hans. "Ekki má bjóða þér ábót í boði hússins?"
-"Jú, þakka þér kærlega." Svaraði herra Lárus. Hann hafði ekki tekið eftir því fyrr en nú að kaffið var orðið ódrekkandi sökum kulda og þar að auki hafði geitungur endað ævi sína í því og flaut stefnulaust um á yfirborðinu.
-"Sleppa sykrinum í þetta skiptið." Bætti herra Lárus við.
-"Ekkert mál, herra Lárus."
Þernan var gullfalleg með rautt, slegið hár , heiðblá augu og var góðmennskan uppmáluð, sama hvernig á stóð. Það var ekki nema von að hún væri í slíku uppáhaldi hjá honum. Hann vissi að hún var alltof ung fyrir hann, en gat ekki varist því að gæla við þá hugmynd að skipta á henni og herfunni sem hann giftist. Hann sá sem snöggvast konuna sína í anda bera fram kaffi handa honum. Hann brosti og hló innra með sér, en varð fljótt alvarlegur aftur. Nú hafði hún gengið of langt og í þetta skiptið ætlaði hann sér ekki að snúa aftur til hennar. Hún var alltaf að skipa honum fyrir, og öll þessi neikvæða gagnrýni hennar var að gera útaf við hann. Hann hafði minnst á skilnað við hana fyrir nokkrum árum, en hún hafði þvertekið fyrir það. Nú versnaði hún dag frá degi og nú var svo komið að mælirinn var orðinn fullur. Hann hafði strunsað út og íhugaði jafnvel um tíma að þagga niður í henni í eitt skipti fyrir öll með veiðibyssunni sinni, en hugsaði svo með sér að það væri ekki hans stíll.

Hann komst ekki lengra í hugsunum sínum því lögreglubíll brunaði framhjá með háværu sírenuvæli. Herra Lárusi brá svo við þetta að hann kipptist allur til og sló kaffið úr höndum þernunnar, sem var í þann mund að fara að leggja það á borðið. Brennheitar kaffisletturnar helltust yfir hann allan. Hann stóð upp í miklu fáti, pataði út höndunum og hneig loks niður. Það hafði liðið yfir hann.

Það stóð læknir yfir herra Lárusi þegar hann rankaði við sér. Hann leit ringlaður í kring um sig.
-"Vertu alveg rólegur, herra Lárus. Þú ert á Landspítalanum. Við héldum þér sofandi í einn dag. Þú fékkst smávægileg brunasár á andlitið og nokkuð þungt höfuðhögg. Ég legg til að þú slakir á og safnir kröftum. Síðan sleppum við þér úr prísundinni í fyrramálið, ef allt fer að óskum." Læknirinn var hávaxinn og viðkunnanlegur í viðmóti. Hann talaði með djúpri, en ákveðinni rödd sem hafði eitthvað í sér sem fékk herra Lárus til að slaka á. Læknirinn gerði sig líklegan til að fara, en sneri við í dyrunum og sagði: "Já, fyrirgefðu! Ég var næstum búinn að gleyma, það kom ung og myndarleg kona að heimsækja þig í dag. Hún skildi eftir þennan blómvönd handa þér. Held að hún hafi heitið Unnur."
Á náttborðinu stóð allmyndarlegur blómvöndur og kort með fallegri mynd af landslagi fjarlægs lands.
-"Þakka þér fyrir, herra?"
-"Kallaðu mig bara Pétur, herra Lárus... Og eitt enn, við höfum árangurslaust reynt að ná í konuna þína í heimasímann, ekki vill svo til að þú vitir hvar hún er niður komin?"
-"Hún er líklega hjá einhverri vinkonu sinni, við lentum í nokkuð slæmu rifrildi í gærmorgun."
-"Ég skil." Sagði Pétur. "Reyndu að leiða hugann frá því, þú þarft að hvílast núna. Ég kem og vara þig við ef okkur tekst að ná í hana." Pétur læknir glotti prakkaralega og yfirgaf stofuna.
Herra Lárus starði tómlega út um gluggann sem snöggvast, en mundi skyndilega eftir kortinu sem fylgdi blómvendinum.

"Kæri herra Lárus, mér þykir afskaplega leitt að hafa misst kaffið yfir þig. Ég vona að þér batni fljótt og mér hlakkar til að sjá þig hressan á kaffihúsinu fljótlega.
-Betrunaróskir, Unnur."

"Þágufallssýki." Sagði herra Lárus upphátt og glotti við.
-"Hún verður seint læknuð hér á spítalanum!" Heyrðist hrum rödd segja í glettnistón handan tjaldsins sem aðskildi sjúkrarúm Lárusar frá hinum á stofunni.
-"Satt er það ." Segir Lárus. "Fyrir hvað var þér svo varpað hingað, vinur?"
-"Ég skaðbrenndi mig á nýlöguðu kaffi." Sagði ókunni maðurinn. Herra Lárus skellti upp úr. "Ekki hló ég mikið þegar þetta gerðist, hvað er svona fyndið?" Spurði ókunni maðurinn ringlaður.
-"Ekki þekkirðu unga stúlku sem heitir Unnur?" Spurði Lárus glettnislega er hann náði sér af hláturskrampanum.
-"Nei, hví spyrðu?" Herra Lárus var greinilega búinn að slá ókunna manninn alveg út af laginu.
-"Ég er nefnilega hér af sömu ástæðu, nema að þessi Unnur hjálpaði örlítið." Ókunni maðurinn hneggjaði af hlátri og Lárus smitaðist af hlátrinum. Þegar þeir náðu sér voru þeir báðir orðnir aumir í kinnunum af öllu brosinu.
"Hvað heitirðu, vinur?" Spurði Lárus góðlátlega. Maðurinn kynnti sig og sagðist heita Jörundur. Jörundur var kominn á eftirlaun og bjó einn í stóru húsi í miðbæ Reykjavíkur. Þeir töluðu lengi saman um daginn og veginn og skemmtu sér konunglega.
"Ég sé að þið eruð búnir að kynnast" sagði Pétur læknir, sem kom inn í herbergið rétt í þessu."Á ég ekki að draga tjaldið frá fyrir ykkur, piltar mínir?" Pétur dróg frá og fór. Lárus og Jörundur heilsuðu hvor öðrum og héldu síðan áfram spjallinu þar sem frá var horfið. Jörundur var þéttvaxinn með þrútið nef og hafði greinilega farið aðeins verr út úr kaffinu en Lárus, enda var þar heil kanna á ferð í stað bolla. Hann var góðlegur til augnanna, brosti í sífellu og hristist allur þegar hann hló. Þeir töluðu um allt milli himins og jarðar og það endaði með því að þeir voru sussaðir niður af starfsfólki sjúkrahússins, enda voru þeir farnir að halda vöku fyrir fjölmörgum sjúklingum sem reyndu að blunda í nálægum sjúkrarúmum.

Lárus útskrifaðist degi áður en Jörundur átti að útskrifast. Þeir voru nú orðnir það miklir mátar að Jörundur treysti Lárusi fyrir húsinu sínu enda var Brandur gamli, kötturinn hans, líkast til búinn með allan matinn úr stóra dallinum sínum. Þegar Lárus var kominn í hús Jörundar tók hann til í þakklætisskyni fyrir húsnæðið. En þegar líða tók á daginn fór honum að leiðast og ákvað hann að fá sér göngutúr yfir á eftirlætis kaffihúsið sitt. Þegar þangað kom tók Unnur á móti honum með vandræðalegu brosi og tók í höndina á honum og baðst innilega afsökunar. Lárus gamli brosti, ekki bara vegna þessarar innilegu móttöku heldur einnig vegna þess að frasinn "mér hlakkar til" skaust strax upp í kollinn á honum þegar hann sá Unni. Lárus var ekki búinn að sóla sig lengi í góðviðri miðborgarinnar þegar Unnur kom með kaffibolla til hans og tók hann tali.
"Fyrirgefðu, en getur hugsast að ég hafi séð þig í sjónvarpinu um daginn?"
Lárus glotti vandræðalega yfir þessum misskilningi og svaraði spurningunni neitandi. Unnur tilkynnti Lárusi að kaffið væri í boði hússins og yfirgaf borðið hugsi á svip. "Þetta var undarlegt", hugsaði Lárus með sér en staldraði ekki lengi við þessa hugsun, tjörnin var svo falleg í blíðunni…

Næsta dag kom Jörundur heim eins og til stóð. Hann byrjaði á því að þakka Lárusi kærlega fyrir tiltektina. Jörundur bauð Lárusi sæti í stofunni og fór inn í eldhús. Tikkið í stóru viðarklukkunni skapaði afslappað andrúmsloft og Lárus var ekki lengi að gleyma stað og stund. Jörundur kom úr eldhúsinu með bros á vör ásamt eðalkonfekti sem þeir félagarnir gæddu sér á yfir litríku spjalli um glæstan feril Jóns Sigurðssonar og áhrifum hans á íslensku þjóðina. Brandur gamli lallaði pattaralega í fangið á Jörundi, kom sér þægilega fyrir og malaði af ánægju. Lárus brosti, en var farinn að finna fyrir syfju og spurði hvort það væri ekki í lagi að hann fengi sér smá kríu í gestaherberginu uppi. Jörundur svaraði þessu játandi og kveikti síðan á sjónvarpinu. Lárus sofnaði um leið og hann lagði höfuðið á koddann.

Þegar Lárus vaknaði leit hann sem snöggvast á klukkuna og bölvaði í hljóði, hann hafði sofið of lengi. Hann rölti dasaður niður stigann og sá að Jörundur var nýbúinn að setjast aftur við sjónvarpið og var að hagræða púðanum í stólnum sínum. Í sjónvarpinu heyrðist dauf lyftutónlist og kvennmannsrödd sagði: "…Og þriðja talan er, 17… 17."
"Æ, ég held ég hafi sofið of lengi, ég held að ég skelli mér í stuttan göngutúr til að ná sleninu úr mér, ég er svo dasaður eitthvað."
Það var eins og Jörundi væri illa brugðið við að Lárus hefði staulast á fætur.
-"Nei! Ekki fara núna!" Sagði Jörundur hátt, en í undarlegum tón og spratt upp úr stólnum sínum þannig að Brandur greyið, sem var á röltinu skammt frá og hafði líklega ætlað sér huggulega kvöldstund í kjöltu Jörundar, hraktist undan, vælandi. Lárusi var vitanlega brugðið við þessa undarlegu hegðun Jörundar.
-"Æ, jú, veistu, ég þarf að hressa mig við, Jörundur minn."
-"NEI!! Ekki fara!!" Vældi í Jörundi um leið og hann hljóp til og gerði tilraun til að halda Lárusi föstum. Lárus streittist á móti og tókst loks að losa sig með þeim afleiðingum að Jörundur missti jafnvægið og hrundi niður stigann sem lá niður í kjallara hússins. Ógurlegt sársaukavein dundi um allt húsið og einmitt þá var útidyrahurðinni sparkað upp. Þrír lögregluþjónar spruttu inn og gripu Lárus föstum tökum.
"Lárus Indriðason, þú ert hér með tekinn fastur í nafni laganna fyrir morðið á Mörtu Oddsdóttur! Allt sem þú segir má og mun verða notað gegn þér í rétti!
-"Ég iðrast einskis." Sagði Lárus og glotti illkvittnislega.

aftur á aðalsíðu...